Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

ΘΕΡΙΝΟΝ ΤΙ ΔΙΗΓΗΜΑ


Ένας φίλος Lion από τη Βόρεια Ελλάδα μας έστειλε ένα μικρό αφήγημα το οποίο τροποποιήσαμε ελαφρώς και δημοσιεύουμε σαν μια ανάλαφρη καλοκαιρινή λαϊονική πινελιά. Καλή ανάγνωση!

Κάθομαι στην παραλία της Χαλκιδικής, μπρος από το εξοχικό μου, όπου παραθερίζω από μικρό παιδί. Χαίρομαι για άλλο ένα Καλοκαίρι τον γλυκό Ήλιο και τις χάρες της θάλασσας.

Όμως τούτη τη χρονιά τίποτε δεν είναι το ίδιο. Ο νους μου δεν είναι απασχολημένος μόνο με το μέλλον μας, τις δουλειές του χειμώνα, τις τρέχουσες και μελλοντικές οικογενειακές υποχρεώσεις. Φέτος μια τρυφερή έγνοια διακατέχει το μυαλό μου. Τον Μάιο έγινα μέλος σε μια Λέσχη Lions στη Θεσσαλονίκη.

Είχε χρόνια που μου το πρότεινε ο καλύτερός μου φίλος και ‘γω στο σκεφτόμουνα, είτε γιατί φοβόμουνα πως δεν θα έχω χρόνο, είτε γιατί δεν πολυπίστευα ότι θα ‘βρισκα τίποτε κοινό με άλλα 20 άτομα της «καλής κοινωνίας» της πόλης.

Όμως, όταν πήγα στην Χριστουγεννιάτικη εκδήλωσή τους στο μεγάλο κεντρικό ξενοδοχείο της παραλίας, είδα τα μέλη με τις οικογένειές τους, άκουσα τον κατηρτισμένο ομιλητή και έκπληκτος ξαναείδα τον Γιώργο, τον παλιό μου φίλο από το στρατό, που είχα να τον δω 15 χρόνια τουλάχιστον, αν και ζούμε στην ίδια πόλη, δεν ξέρω, ένιωσα κάπως.

Το βράδυ γυρίζοντας σπίτι με την Ελένη, τη γυναίκα μου, το μυαλό μου είχε κολλήσει στη συντροφιά που είχα γνωρίσει. Όλα τα μέλη με είχαν χαιρετίσει πολύ εγκάρδια και μου είχαν συστήσει τις συζύγους και τα παιδιά τους, στο τραπέζι μου γνώρισα τον Θανάση, έμπορο αυτοκινήτων από τη Σταυρούπολη, με τον οποίο είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση περί επαγγελματικών, ενώ και η Ελένη, έπιασε κουβέντα με την επίσης ιταλομαθή γυναίκα του φίλου μου του Μανώλη, ο οποίος με είχε καλέσει και στην όλη εκδήλωση. Γνώρισα τον Πρόεδρο της Λέσχης, γνωστό ουρολόγο σε νοσοκομείο της πόλης, χαμογελαστό και προσηνή άνθρωπο. Είδα το άγνωστο για μένα ως τότε τυπικό της όλης βραδιάς και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με την τάξη, την οργάνωση και τη σοβαρότητα.

Είχα την ευκαιρία αμέσως μετά να πάω και άλλες δυο φορές σε εκδηλώσεις της Λέσχης, μια δεντροφύτευση και μια επίσκεψη στο σχολείο τυφλών παιδιών και ένιωσα επίσης όμορφα, τόσο που ξαναείδα τους Λάιονς, όσο και που ένιωσα χρήσιμος στην πόλη μου και ξέφυγε και το μυαλό μου απ’ τα καθημερινά. Έτσι, όταν ο Μανώλης μου επανέλαβε την πρόσκληση να γίνω μέλος, δεν το σκέφτηκα καθόλου!

Άρχισα να πηγαίνω στις εβδομαδιαίες συναντήσεις της Λέσχης. Γνωρίστηκα σχεδόν με όλα τα μέλη. Μετά την ενδιαφέρουσα συνεδρίαση πηγαίναμε οι περισσότεροι και για καμιά μπυρίτσα και κάπως έτσι, χωρίς να το πολυκαταλάβω πέρασε ένα εξάμηνο και προγραμματίστηκε η εισδοχή μου για τα τέλη Μαϊου.

Ήταν πολύ συγκινητικά. Κάλεσα τους γονείς μου, τα πεθερικά μου, μια αγαπημένη ξαδέλφη της γυναίκας μου (για να χει και αυτή παρέα) και πήγαμε. Όλη η βραδιά ήταν προς τιμή μου. Διαβάσανε το βιογραφικό μου, με παρουσιάσανε, διάβασαν τους σκοπούς της οργάνωσης, με κάλεσαν να υποσχεθώ ότι θα είμαι τακτικό μέλος και θα παρίσταμαι σε εκδηλώσεις και ολομέλειες και ζήτησαν από τον Μανώλη, τον «ανάδοχό» μου να βεβαιώσει ότι θα είναι πάντα στο πλευρό μου σε ό,τι χρειαστώ κατά την μελλοντική λαϊονική μου πορεία. Εκείνος πάλι μου έβαλε ένα σήμα των Λάιονς στο πέτο, δείγμα πως πια ήμουν Λάιον! Όλοι με υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα και τα μέλη έσπευσαν να με χαιρετίσουν και να με φιλήσουν ένας – ένας. Μετά είχε φαγητό και χορέψαμε με τις συζύγους μας. Γυρίσαμε σπίτι εξαντλημένοι, αλλά και χαρούμενοι για τη μοναδική βραδιά. Η Ελένη μου, πριν κοιμηθούμε, με φίλησε και μου είπε πόσο περήφανη αισθάνθηκε απόψε για τον άντρα της.

Τώρα, όπως είμαι ξαπλωμένος στην παραλία σκέφτομαι πού να είναι οι υπόλοιποι της Λέσχης τώρα, πόσο μου λείπουν οι συναντήσεις μας, πόσο θα θελα να πίναμε τώρα μαζί τις μπύρες μας και να συζητάγαμε σαν παλιά καλά φιλαράκια για ένα σωρό θέματα. Υπομονή λίγες μέρες! Από Σεπτέμβρη αρχίζουν και πάλι οι ολομέλειες και, όπως μου είπε ο νέος Πρόεδρος (βγάζουμε κάθε χρόνο και άλλον), με έχει βάλει στην επιτροπή εκδρομών μαζί με το Μανώλη, το Γιώργο και το Θανάση… Ε ρε γέλιο που έχει να πέσει… Και θα τους βρούμε και έναν προορισμό να μας μείνει αξέχαστος! Λέω κάτι για Πήλιο, Μέτσοβο ή Καλάβρυτα, που δεν έχω πάει και ποτέ… Ίσως το συνδυάσουμε και με την Ιδρυτική Βραδιά μιας καινούργιας Λέσχης που γίνεται στο Αίγιο! Κάτσε να πάρω τηλέφωνο κανένα Λάιον από τη Λέσχη της Πάτρας να μου πει τίποτε λεπτομέρειες…